BOLESLAVIA.PL

Rzemiosło pierwsze pisało kronikę Bolesławca. Przesada? Nic podobnego. Pierwszym kronikarzem-dokumentalistą był Rudolf, a potem Alojzy Skorupa – wybitni fotograficy, którym następcy nie dorównują, niestety, ani skalą talentu, ani poziomem emocjonalnego zaangażowania. Pierwszy chleb wypiekł Józef Brzozowski, który trafił do nadbobrzańskiego grodu już 14 sierpnia 1945 roku. Po tygodniu z jego zakładu piekarniczego można było odbierać chleb na kartki. Nowe władze polskiej administracji rządowej przydzielały mu miesięcznie około 28-30 ton maki, a to musiało wystarczyć na zaopatrzenie szpitala, PUR-u, milicji i samych mieszkańców. Pierwszy chleb był dostępny już 20 sierpnia 1945 r., a więc dosłownie nazajutrz po wojnie. Pan Józef dwoił się i troił, ale chleb był w porę – świeży, pachnący, z chrupiącą skórką, chociaż brakowało trochę soli. Później został znanym w mieście cukiernikiem, a jego wyroby nie miały sobie równych. Tradycję rodzinną z biegiem czasu przejął syn i kontynuuje ją do dzisiaj.

Od dawien dawna bolesławiecka woda słynie ze znakomitej jakości. Zachwycali się nią książęta i królowie, w roku 1538 ówczesny, po Ludwiku Jagiellończyku, król Czech i Węgier i późniejszy cesarz, Fryderyk I, zaczerpnął – jak mówią kroniki – dłonią wody u źródła i stwierdził, że działa ona orzeźwiająco. W ogóle źródło to było często odwiedzane przez przejezdnych. Ze źródła tego zaopatrywało się miasto w wodę przemyślnym systemem wodociągowym, a związana z nim kanalizacja była podstawa drugiego w Europie po Goudzie w Holandii systemu irygacji ogrodów i pól. Pisze o tym Fryderyk Holstein w drugim rozdziale swej kroniki z lat 1585-1600, gdy on, bolesławianin, był w Bolesławcu pastorem.

W latach 1945 do 1970 Misje św. w parafii bolesławieckiej zostały przeprowadzone czterokrotnie. Było to w latach 1947, 1957, 1962 i 1966. W niniejszym opracowaniu pragnę przedstawić Misje św. z lat 1947 i 1957.
Misje św. w 1947 roku
Misje św. zorganizował w dniach od 23 do 31 sierpnia ks. kanonik Andrzej Gromadzki. Proboszcz korzystał z najróżnorodniejszych możliwości, by wiernych przygotować jak najlepiej do przeżycia tych bardzo ważnych ćwiczeń duchownych. Tak więc rozprowadzono wśród parafian w formie ulotki w ilości ok. 2000 egzemplarzy drukowane "Zaproszenie do udziału w Misji świętej". Tematykę zaproszenia stanowiły następujące problemy:

Okres wojen napoleońskich w szczególny sposób dotknął Bolesławiec. Już w czasie wojny Francji z Prusami w latach 1806-1807 miasto zostało obciążone kosztami wojennymi, a szkody wyniosły ponad 5 tys. talarów.
W Bolesławcu zakwaterowano oddział wittemberczyków i pułk Saski. W grudniu 1807 roku kwaterował w mieście przez kilka dni oddział polskiej kawalerii.
Między rokiem 1808-1812 Prusy dokonały szeregu reform na Śląsku, w tym dotyczyły one Bolesławca.

W poprzednim wydaniu "Głosu" rozpoczęliśmy temat - rzekę: dzieje oręża polskiego na Bolesławieckiej ziemi. Dziś kontynujemy te rozważania.
Ziemie położone nad Bobrem i Kwisą kształtowały przez długie wieki od początków naszego państwa polsko-niemiecką granicę polityczno-państwową, na której młode państwo polskie toczyło wojny obronne, polsko-łużycką granicę językową oraz granicę administracji kościelnej biskupstwa wrocławskiego i biskupstwa miśnieńskiego. Przemieszanie językowe polsko-łużyckie utrzymywało się do XVII wieku.

Przez ostatnich kilkadziesiąt lat narosło wiele nieporozumień związanych z pochodzeniem nazwy naszego miasta. Spróbujmy choćby częściowo Je wyjaśnić. Najstarszą znaną i pewną nazwą osady jest forma użyta w dokumencie Henryka Broda tego z 1202 r., w którym zatwierdzał on klasztorowi w Lubiążu darowizny swego ojca. Świadkiem w tym dokumencie był Nancerus castellanus de BOLEZLAUEZC. Jest to forma znana powszechnie wszystkim interesującym się choćby trochę historią miasta.

W źródłach pisanych i legendach o początkach naszego grodu nadbobrzańskiego stale występuje postać księcia Bolesławca zwanego Wysokim lub Przystojnym. Protoplasta Piastowiczów Śląskich był wnukiem Bolesława Krzywoustego; urodził się w 1127 r.
Los tak chciał, że ponosił konsekwencje postępowania swego ojca Bolesława Wygnańca. Ożeniony z księżniczką kijowską Zwinosławą, a po jej śmierci księżniczką niemiecką Adelajdą, siostrą żony króla niemieckiego. W ten sposób legendarny założyciel Bolesławca związał się z rodziną króla Niemiec, który najeżdżał nasz kraj. Żył więc w konflikcie z braćmi i krewnymi na tle praw do władania Śląskiem i senioratu.

Wyjeżdżając w czasie wakacji do innych miejscowości, czy krajów, często jesteśmy zafascynowani różnymi śladami przeszłości. Zapominamy, że i w naszym mieście bez większego trudu możemy znaleźć ciekawe zabytki. Wkomponowane w zieleń plant stoją od wieków pozostałości fortyfikacji, na które często nie zwracamy uwagi.
Są to fragmenty murów obronnych, które zachowały się od XV w. Bolesławiec jak wiele innych miast w wiekach średnich otaczały wały drewniano-ziemne. Nie były one jednak wystarczającym zabezpieczeniem, skoro wpadający do miasta husyci bez trudu spalili bramy. Wobec niepewnej sytuacji na Śląsku, mieszkańcy zdecydowali się na zmianę fortyfikacji. W 1433 r. pogłębiono i zmodernizowano fosy miejskie, a w 1479 r. przystąpiono do obwaro wania Bolesławca masywnymi murami

Koło Ministrantów - członkiem Koła Ministrantów zostałem chyba w roku 1947, gdy jego przewodniczącym był Bronek Z., który kierował młodszymi kolegami, jak zapamiętałem, umiejętnie i zdecydowanie. W Kole obowiązywała pewna hierarchia starszeństwa ustalająca zasady służby ministranckiej i pozycję każdego chłopca w grupie. Do grupy starszej należeli chłopcy pełniący bezpośrednio funkcje posługowe podczas liturgii, znający łaciński tekst ministrantury. Drugą grupę o wiele liczniejszą stanowili najmłodsi chłopcy czyli tzw. asysta, do której należałem i ja w pierwszym okresie.W tamtym czasie Koło Ministrantów posiadało swój statut, zarząd, mogło organizować zebrania, wycieczki itp.

Potrzeby w tej dziedzinie były zawsze wielkie, zwłaszcza w pierwszych latach po wyzwoleniu, kiedy kapłanów było mało, a parafia była rozległa. Parafia posiada kościół parafialny gdzie początkowo odprawiano trzy Msze Św., oprócz tego dojeżdżano do kaplicy w Bożejowicach, w Łaziskach, do kościoła w Bolesławicach, Brzeźniku oraz do kaplicy w Łące. Również w Szpitalu powiatowym w kaplicy odprawiano Mszę św. z kazaniem.